...or not (coming soon)

Mijn laatste blogbericht hield een belofte in. Een aantal van jullie liet me weten een verwachtensvol geduld uit te oefenen.

Ik weet niet of ik die belofte kan nakomen.
- Al te veel computer op het werk... dat ding hoeft 's avonds niet per se meer op te staan.
- Ik heb werk dat ik graag doe en dat veel vergt van mijn hoofd (nadenken, denken, problemen oplossen... wat ik zocht, maar wel vermoeiend).
- De piano roept mij elke dag en kluistert me een uur vast op de pianokruk.
- En er is leven, met vrienden, zingen en vrijwilligerswerk.

Waar ik voor de zomer de tijd vond om zoveel te naaien? Geen idee. Misschien komt die terug nu het zoveel minder lang licht is 's avonds en het stilaan kouder wordt. Minder terrasjes, slentertochten door de stad...

Ik neem geen afscheid. Mijn blog verdwijnt niet. Misschien is er morgen al een nieuw bericht (weinig kans), of volgende week (wie weet) of volgende maand. Ik zie wel hoe het evolueert.

patroon: http://www.ravelry.com/patterns/library/raggedy-baby-buttons

coming soon...

... in een betere versie van mezelf. Of vervang "betere" door "gelukkigere".

... wanneer zij (de pop) afgewerkt is.
De grote zus is een maand of zo geleden verhuisd, dus die kon niet helpen. Zij heeft daarom heel wat tijd gevergd. ;-)

de fotoshoot

patroon: http://www.ravelry.com/patterns/library/raggedy-baby-buttons

Sinds ik het zaterdagavond (05u00) en zondagavond (00u30) hopeloos te laat maakte, heb ik de Gentse Feesten links gelaten. Voor die 05u00 heb ik een  gegronde reden: als je zelf achter de bar staat, moet je wel blijven tot het einde. Het was allemaal heel fijn... tot de dag en dagen nadien. Maar goed, dat heb ik er dan voor over.

Voor de fotoshoot dus, trok ik naar het plein vlakbij. Een circustent leek me wel wat qua decor. Ik stelde daarbij vast dat ik niet alleen onder de kerktoren woon, maar nu voor de gelegenheid ook onder deze toren. Opgebouwd uit karton, alstublieft! Heel indrukwekkend.

En o ja, het is een restjespop. Ik ben erin geslaagd enkel uit mijn voorraad te putten. Getuige de vele, niet al te bij elkaar passende, kleuren. Bij deze is de Bingo van Lana Grossa volledig uitgeput!

naarstig (en ander)

na twee dagen feesten

And when this day is through, there is only one wish on my mind...
sleeping, sleeping, sleeping!

nu het nog kan

Nu kan het nog, even een duik nemen:
- de kleertjes liggen nog bij de breister
- de avondzon is nog lekker warm
Gelukkig was er op het staketsel een blad gekleefd "verboden te zwemmen"... de achterwaartse duik, net na de foto, belandde nog op het droge. Oef, geen bekeuring voor zwemmen zonder toelating. En nog een pop om mee naar huis te nemen.

Ook in de orde van "nu het nog kan":
- fietsen door de binnenstad
- een lege plek vinden op een terras
Want morgen breken de Gentse Feesten los en zijn verplaatsingen met de fiets uit den boze en is de rust heel ver weg te zoeken.
Maar ik zie er wel naar uit. Het hoort bij vakantie, ook al werk ik gewoon verder.

wanneer je niet meer zo actief bent en toch wilt bloggen...

... dan moet je af en toe een tussentijdse stand van zaken laten zien.

Wat het wordt, is duidelijk. Wat je niet kan zien, is dat ze van behoorlijk adellijke komaf is. Of misschien net niet? Want het is een echte restjespop. Haar kleed zou wel eens kunnen gaan lijken op een ettelijke keren herstelde jurk. Oordeel zelf wanneer ze voorzien is van meer kledij dan onderbroek, sokken en schoenen.

Ik hou van breien op de trein, van breien buiten, of desnoods op café. Maar thuis breien, nee, dat heeft iets weg van verveling. Een rare kronkel van mijn geest. Of herkent iemand dat? Ik denk dat ik thuis, binnen, te weinig prikkels heb. Dat mijn geest zich dan verveelt, ook al zijn met handen bezig. Binnen is er geen beweging, geen zachte wind, geen zon die mijn huid verwarmt... Om maar te zeggen dat ik nu op mijn terras zit en dat me dat rust geeft (als de buurvrouw haar bonkebonkmuziek nu wat zachter zou zetten, nog meer). Rust waarin breien fijn is.

een bloggenswaardig feit

Een boekje voor kleine en grote gelukjes, eentje voor wijsheden en eentje voor zomaar wat. Dat lukt op een weekavond. Energie, waar blijf je? Ik wil niet alles verspelen op het werk, maar ook nog iets overhouden voor 's avonds. Ach, komt nog wel.

Zit ik zo wat te zitten op de trein, beetje suffen, beetje een tijdschrift lezen, gedachten die alle kanten opgaan... Over hoe vreemd het voelt om in eerste klasse te reizen. Ja, een stafmedewerker mag dat voor een dienstreis. Hoe contradictorisch als je weet dat al die stafmedewerkers, ik toch al zeker, gewoon in tweede klasse naar het werk pendelen. Geldverspilling vind ik dat. Maar dit terzake.

Van Roeselare naar Lichtervelde. Van Lichtervelde naar Gent-Sint-Pieters. Bijna thuis! Maar wat blijft de trein daar lang staan. Dat dacht ik. En dan zet de trein zijn reis verder en ik besef quasi onmiddellijk: ik moest eruit! Hoe verstrooid kan je zijn (ik wou zeggen 'hoe dom kan je zijn', maar 'verstrooid' klinkt wat vriendelijker). De volgende halte is Brussel-Zuid. Joepie (ironisch). Veertig minuten heen en veertig terug.

De bijna-tranen vervangen door een bloggenswaardig feit.
En nog een avond zonder creativiteit (de boekjes zijn van eerder).

Joepie, ik naai weer!

Een verzoek van de schoonbroer, van oud en versleten (en ontzettend vies) naar nieuw en schoon. Het moest hetzelfde zijn, helemaal, maar gelukkig voor mij, mocht grijs ook in plaats van zwart (ik en zwart, dat rijmt niet).

Weken en weken en weken is het uitgesteld. Geen zin, te weinig energie. De deadline was vandaag. Dan maar de wekker zetten en zie, hij is er, de tas. En ik vond het nog fijn ook ("jij uitsteller, gewoon beginnen en dan komt de zin wel vanzelf", een noot aan mezelf).

De naaimachine staat er, de blikken dozen met ritsen, knopen en metalen gerief staan open op de grond. Klaar voor een laptophoes en een platte-banden-noodkit. Ik heb er zin in.

Een heel fijn weekend gewenst!

vraagje + ik geef het toe

Vraag, vraag, vraag... aan de (Amsterdamse) bloggers:
Ik plan het weekend van 1 tot en met 3 augustus naar Amsterdam te komen. Heel veel, bijna alle, goedkope accommodatie is al volgeboekt. Weet iemand een verborgen pareltje voor (tot nu toe) 2 personen? En niet te duur... (ik zit in mijn hoofd met een budget van 50 euro per persoon en per nacht, maar ik heb al gemerkt dat dit naar Amsterdamse normen enorm weinig is). Een beloning volgt voor de gouden tip! :-)
Tips voor verborgen eet- en drinkadresjes en dergelijke zijn trouwens ook welkom. Zonder beloning helaas. :-)

Starbust Rainbow loom

Ik geef het toe: ik zou nooit loomen. Nooit! Die ene keer was op vraag. Ik en meedoen aan rages? Allez, wat zeg je nu? En trouwens, 't is plastiek. Ik die altijd werk met 100% natuurlijke garens... ik zou met plastiek gaan werken?

Ik geef het grif toe: geen haar op mijn hoofd (en ik heb er véél) zou het gedacht hebben. Tja, ik kreeg de loombandjes die overbleven na het maken van de 13 armbandjes cadeau. Ik ging eens kijken op Pinterest. En ik kreeg zin, zowaar, om nog eens iets anders te proberen. Alleen maar zin hé. Ik had geen loom (de mal blijkbaar) in huis om het ook te doen.

Ik zit nog in mijn weinig-energie-fase. Ging dus wat rondfietsen in de stad... En toeval, o toeval, er was markt op een plaats waar anders geen markt stond en daar waren toch wel niet verschillende standjes met loombandjes! En 't is zo goedkoop. En ik ben niets anders bezig. En ik weet niet onmiddellijk wat ik nu weer zou kunnen maken (op die tas na waaraan ik dringend moet beginnen en die tegen zaterdag af moet en nog iets anders waaraan ik me ook eens moet zetten). En... Je voelt het al aankomen. Ik ben gezwicht.

Maar ik doe het alleen maar in het geniep. Geen mens moet zien dat ik meedoe aan een rage. Nee.

Zo gemakkelijk is het dus ook weer niet, getuige dit mislukte exemplaar. Nog veel te oefenen.

vertelde ik al...

... over de Dublinsjaal? Als je op reis gaat, dan moet je toch iets mee hebben tegen potentiële lege momenten, niet? Het idee niets mee te hebben... niet te verdragen! De sjaal raakte halfweg. Het vliegtuig, 's avonds in bed na een vermoeiende dag... Eenmaal thuis werd ze afgewerkt. Het hielp tegen de post-Dublin-leegte. En sinds maandag hangt ze rond mijn nek, ook met deze zomerse temperaturen. 

patroon: windowpane scarf

Waarin een rage verschilt

Waarin een rage verschilt van breien of haken? Je lokt meteen kijklustigen. Ja, ja, haken of breien op een terras, daar is niet veel belangstelling voor. Maar 'loomen' daarentegen... Onmiddellijk een paar mensen rond mijn tafeltje! 'Kan je dat eens voordoen? Ik heb dat net voor mijn (klein)dochter gekocht.' En zat ik nu net niet te wachten op aandacht. Want zeg nu zelf, met zo'n roze (!) pennetje waan je jezelf toch een achtjarige? 't Is dat het voor een goed doel is.

terug van weggeweest

Terug van weggeweest! Een weekje Dublin in een notendop:
- 4 dagen vol muziek en sfeer op Various Voices
- tweemaal optreden met het koor
- proeven van vrijheid en zelfvertrouwen; meer dan proeven, met volle tuigen verorberen
- en de nabots nadien (OK, "nabots" blijkt niet te bestaan, denk "terugslag"), gevoed door oververmoeidheid

- gevolgd door 3 dagen verkenning
- de zee, het leek er wel een mediterraan klimaat
- het grauwe Dublin met zijn vele pubs en winkels die niet lijken te sluiten en zijn toch wel aparte bevolking
- Dublin Zoo, die van het TV-programma

En vroeger dan ik wenste, is het al bedtijd en start morgen de werkweek.

to... or not to...

Afwerken of niet afwerken, that's the question...
Ontstaan in de Dublin-mood, overschaduwd door "hoe belachelijk", en met enige tegenzin toch afgewerkt. Ik moet zeggen, zo met haar en al, is het toch wel een schoonheid geworden.
Of ze mee mag naar Dublin? Tja, dat zal van mijn stemming en de plaats in de valies afhangen. Maar voor de moment overwegen de "voors".

Het popje is naar dit patroon gemaakt en ze heeft al een zusje rondlopen. Haar outfit is wel enigszins aangepast aan ons kooruniform.

De planning is opgemaakt. Een notitieboekje is snel ineengeflanst.
Ik weet welke workshops ik wil volgen, welke optredens ik wil zien. Maar eerst nog een weekje werken...

Weet iemand hoe je kan reageren op blogs vanop een smartphone? Blogjes lezen is nog een leuke bezigheid voor op de trein, maar jammer genoeg werkt de knop om te reageren niet. Iemand een idee hoe dit komt?

moe...

Het leven van de pas werkende ambtenaar na een heel erg leuk en naar goede gewoonte supervermoeiend kampeerweekend: dommelen in de trein, wegdraaiende ogen (op momenten dat de opleiding voornamelijk luisteren is en weinig interactie vraagt), staren naar de televisie, slapen. En weer opnieuw. Een geluk dat het werk er zo veelbelovend uitziet!

Voor vanavond een dekentje om heerlijk te slapen. En na drie dagen weekend zou ik toch weer mijn wakkere ik moeten zijn. Niet?

In tussentijd probeer ik wat blogberichten in te halen. De blogloze periode was een gevolg van te moe en een overdaad computer op het werk. En dan nog al de kampeerkledij in de was en de valies beginnen pakken voor Dublin. Het nadert! Veel oefenen met zingen en piano spelen, een programma uitstippelen voor daar. Nog een vergadering tussendoor. Nog even geen rust dus, hoewel ik daar wel naar snak.

Een heel fijn lang weekend gewenst!

de voorlaatste keer

Het dekentje, voor de voorlaatste keer. De volgende keer is het af.

De rand wordt eraan gebreid tijdens mijn kampeerweekend. Deken, wol en breinaald zitten in de valies. Een lekker warm werkje in dit sombere en kille weer.

Het eindeloze aantal draadjes is voor tijdens de ettelijke treinuren die vanaf maandag weer verslonden zullen worden. Ik ben best wel gespannen voor het nieuwe werk. Maar nu eerst kamperen!

Een fijn lang weekend gewenst!

de dublintas!

Ik stel u voor: de dublintas!

Ze heeft iets van Stella (de vorm) en van Betty (het ritsvakje en de hengels) en van de nobele naamloze (de binnenzakjes).

Ze is precies op maat gemaakt om als handbagage mee te kunnen met Aer Lingus.

En om voldoende kleren mee te kunnen nemen voor een week, is het gewicht zoveel mogelijk beperkt. Ze heeft dus iets van een ineenzakkende pudding (vlieseline H250 binnen en H630 buiten). Behalve de bodem tot halfweg het zijpaneel, daar zit wat extra stevigheid met vlieseline S520.

Gevuld zou de dublintas beter presenteren. Maar ik heb daar nu geen zin in. Dat stel ik nog even uit totdat ik ze kan vullen voor echt.

De foto's zijn gemaakt in de regen. Het badje "HG waterdicht voor textiel" heeft zijn nut bewezen.

Na regen is er zonneschijn. Perfect om buiten een blogberichtje te schrijven.

Nu ben ik nog bezig met een laatste Dublin-attribuut. Een compleet nutteloos één, dat alleen maar plaats en gewicht inneemt. Maar het is er eentje waar ik zin in had. Rara...

Wie doet mee?

Ik denk elke dag: ik moet eens gezonder gaan eten. Ondertussen krijg ik wel de nodige porties groenten en fruit binnen, maar die koekjes laten, dat is toch andere koek. Ja, dat lukt telkens even, om dan na kortere of langere periode om te slaan in een koekjeseetbui. Of chipseetbui. Of chocoladeëetbui. Of zelfs een combinatie van de drie. Vraag niet hoe ik het doe. Maar dat ik een ijzersterke maag heb, dat is zeker.

Gisteren was ik op bezoek bij een medeblogster. Een hele lieve trouwens, en hartelijk, vrijgevig (ik mocht in de grote lapjesschatkoffer uitzoeken!). En ze gaf me een gouden tip op gezond leven (en het bijhorende en ook welgekomen afvallen) aantrekkelijk te maken en vol te houden. Daarvoor is nog een extra persoon nodig (of meerdere). Dus de vraag is, WIE DOET MEE?

Het engagement: elke week minder wegen dan de week voordien. Mijn weegschaal pretendeert op 100 g nauwkeurig te zijn. 73,4 kg is dus minder dan 73,5 kg. Nee, zoveel weeg ik al lang niet meer. Dat is geleden van mijn prille twintiger jaren. Reken ondertussen bijna 20 kg bij. En nee, zoveel ga ik echt niet afvallen. Juist genoeg om me weer lekker in mijn vel te voelen. Of om weer in de kleren van vorig jaar te kunnen.
Wie niet geslaagd is in de wekelijkse weegproef geeft een lapje stof cadeau aan de ander. Maar enkel straffen is opvoedkundig niet zo correct hé. Daarom als tegengewicht: per kg af, krijg je een cadeautje (in omslagformaat) van de ander.
En als we met meerdere zijn, dan moet ik daar nog iets op bedenken.

Dat lijkt me wel iets. Wat er niet zo goed aan voelt, is de fixatie op gewicht. Ik kijk niet naar mezelf in termen van zoveel kg te veel, maar wel in termen van me goed voelen (of niet) in mijn lijf. Maar de uitdaging en de motivatie die erachter zit, spreekt me wel aan.

Iemand zin?

Dat was een hele boterham. En nu iets heel anders. De Dublintas is af! 't Is te zeggen, op dit moment geniet ze nog na van een heerlijk badje "HG waterdicht voor textiel". Af-foto's hebben jullie dus nog te goed. Om de nieuwsgierigheid te bevredigen, is hier alvast een sneek peak-je.

met het risico om...

 ... om een beetje afgezaagd te worden. Nog maar eens een update van het dekentje. Nog één paneel en een boord te gaan. En veel, veel draadjes om in te stoppen...

En hiernaast het bewijs dat ik wel degelijk begonnen ben aan de tas. Ettelijke naai-uurtjes verder is de binnentas ook al helemaal af. Ik heb de naai-drive opnieuw gevonden en verdeel mijn tijd tussen de naaimachine en genieten van de zon. Fijn!

tijd verliezen heet het

Ik heb tijd en benut ze niet. Tijd verliezen heet dat.
Ik weet vaak niet wat ik wil doen, maar zelfs al weet ik dat wel, dan doe ik het nog niet. Uitstellen heet dat. Straks, morgen. En morgen is het opnieuw: straks, morgen.
Ik ben daar een kei in. En ik ben er verre van gelukkig mee. De tijd doorkomen in plaats van te leven heet dat. Ik weet wel hoe het komt, daar niet van.

Je leidt het leven van een bejaarde in een verzorgingstehuis en je bent maar 40, zei iemand me vandaag. Dat klopt wel. Toch voor de tijd dat ik alleen ben. In gezelschap ben ik wel een echte bijna veertiger. Dan leef ik.

Zonet zag ik een reportage over een jonge vrouw met dromen, die toch niet in gang geraakt. De boodschap: leef nu, maak er het beste van. Herkenbaar, ook al is dromen een te groot woord voor mij.

Maar tot daar: vanaf morgenvroeg wordt er gestart met wat ik op dit moment wel weet dat ik wil, namelijk een tas maken om mee te nemen naar Dublin. We reizen low budget met enkel handbagage. Uitdaging is dus om een tas te maken die precies de toegelaten afmetingen heeft, zodat ik toch voldoende kan meenemen om een week door te komen. (Trouwens niet eerlijk dat het toegelaten gewicht geen rekening houdt met de lichaamsbouw van de reiziger. Vind je niet? :-) Grote mensen hebben toch meer omvangrijke en zwaardere kleren?)

Ik vertel dit maar, zodat ik een stok achter de deur heb om er morgenvroeg effectief aan te beginnen.

Hierbij nog de vorderingen aan het dekentje. Het tweede paneel is af (en het derde ondertussen halfweg, want de foto is van enkele dagen terug). Ik hou van de diagonalen die ontstaan.

En dit is een stapeltje handdoekjes (alias zweetdoekjes) voor het koor. Zwart met rode lippen is ons handelsmerk, zoals je ziet op mijn "uniform-T-shirt" (dat voor alle duidelijkheid niet zelf gemaakt is).

goed nieuws

Na drie dagen knippen, lijmen, naaien en te dikke touwtjes door te dunne parelgaatjes prutsen (pas bij dat laatste begon het nogal veel op bandwerk te lijken), kreeg ik deze voormiddag het heuglijke nieuws dat ik werk heb! Het geluk van 35 hartenvogels? Het geluk van meeleven en duimen van (blog-)vrienden? Voor dat laatste ben ik in elk geval heel dankbaar. Niets zo fijn als je omringd te weten.

Ik probeer nu wat meer te genieten van mijn laatste weken thuis. En op 1 juni start ik als business analist bij de RVA. Dat wordt een serieuze verandering, één die ik met veel plezier aanga.

Heb een fijn weekend!

bandwerk?

 
Zijn de hartenvogels bandwerk?

In de strikte zin van het woord natuurlijk wel. Ik maak ze niet per stuk, maar per 10 of zo. Nu overtref ik mezelf met 35 stuks ineens. Ik wil een voorraadje aanleggen en internationaal gaan in Dublin. Enkelingen uit de zingende holebigemeenschap een onverwacht souvenirtje aanbieden...

Voelt dit als bandwerk? Nee! Gelukkig niet. Zou dat komen omdat er per vogel niet zoveel werk aan is? Knippen, lijmen, naaien. That's it. Ik doe het graag.

Ik zag in april een blogbericht van Moois van 'm(i)e' over het hoofd. In dat blogbericht kreeg ik ook een award. Dankjewel daarvoor!

een inkijkje

Anneleen van de blog 'handgemaakt, dat smaakt' nomineerde me met de Liebster Award. Fijn om genomineerd te worden, dat is zeker. Maar het kettingaspect ervan... daar heb ik dus niets, maar dan ook niets mee. Sterker nog, ik wil daar niét aan mee doen. Wanneer je de ketting verbreekt, is ongeluk jouw deel. Zo is het toch, hé? Awel, ik doe daar dus niet aan mee. Niet omdat ik ongeluk wil, nee, zou destructief ben ik nu ook weer niet. Ik hou me ver van alle dingen, mensen die pretenderen mijn leven te kunnen voorspellen.

Bij deze heb ik dus al één ding over mezelf verteld. Ja, je krijgt een inkijkje in mijn leven en je krijgt antwoorden op Anneleens vragen. Uit respect omdat ik de award kreeg en omdat ik ook wel zichtbaarder wil zijn. Het kettingaspect van "nu moet je ook nog 10 andere blogs nomineren of..." laat ik achterwege.

Nog tien weetjes dus:
- Ik voel me soms een buitenbeentje in blogland. Een vrouw (hier doe ik nog mee met de massa) van bijna 40 (geen twintiger en dertiger dus zoals de meesten), kinderloos dan nog wel (de uitzonderingspositie wordt serieus verstevigd), manloos (wie deelt er nog mijn sociale status?), en last but not least op zoek naar een lieve vrouw (en daar sta ik dan alleen in mijn hokje... of is er nog iemand?). Dat telt al qua bekentenis, niet?

- Ik woon in Gent, ergens in de 19de-eeuwse industriële gordel, in een klein arbeidershuisje. Je weet wel, keuken beneden, daarboven living en daar nog boven slaapkamer, douche en WC. Het huisje is voorzien van een 20ste-eeuws terras, waar het in de avondzon heerlijk vertoeven is. Jammer genoeg is de kwaliteit van de muren ook 19de-eeuws. Niet ideaal voor iemand die niet houdt van burenlawaai.

- Mijn metekindjes hebben een grote plek in mijn hart. Metekindje 1 is 9,5, woont in het verre Zwarte Woud en is een voormalig buurjongetje. Metekindje 2 is 9 en woont een pak dichterbij. Metekindje 3 is bijna 2 en woont weer wat verder.

- Wat doe ik nog naast handwerken? Lezen, zingen, piano spelen. Mijn pianospel is niet meer wat het geweest is, maar het hoeft gelukkig niet virtuoos te zijn om mooi te zijn.

- Mijn favoriete vakantie: trekken in de bergen. Ik heb een zwak voor kale, grootse landschappen. Hier en daar een knoestige boom, kolossale zwerfkeien, klaterende beekjes, een vlek achtergebleven sneeuw.

- Voortdurend op tocht, op zoek naar leven dat goed genoeg is. Dat kan fijn zijn, boeiend, verwonderlijk, maar vaak ook lastig.

- Op zoek naar werk. O ja, mijn laatste sollicitatie ging goed. Ik ben tweede geëindigd en zit dus in de wervingsreserve. Van zodra er nog een job vrijkomt, is die voor mij!

Dat zijn al acht weetjes in totaal. Ze worden korter. Ik moet meer zoeken naar wat ik nog kan vertellen. OK, nog drie te gaan.

- Ik wil iets uitvinden. Niet iets groots of ingewikkelds, maar een patroon voor een tas. En dan beroemd worden... :-) Ach nee, maar een eigen tas ontwerpen, die een naam geven, en dat anderen die dan maken, dat zou ik wel fijn vinden. Alleen jammer dat ontwerpen niet voor mij is weggelegd. Of nog niet.

- Misschien vind ik nog inspiratie in wat ik niet graag doe: bandwerk, en bandwerk begint al heel snel (bij twee stuks bijvoorbeeld). Ergens mee beginnen, is ook vaak lastig, zelfs al ik weet dat ik er plezier in heb, eenmaal bezig. Dat doet veel tijd verloren gaan.

- Het wordt ondertussen te koud op mijn terras. Voila, ik hou het voor bekeken. Hieronder volgen nog de antwoorden op Anneleens vragen. Die schreef ik eerst. Op een vraag antwoorden is immers gemakkelijker dan zomaar iets vertellen.

Wat is je favoriete stofje?Dat is een moeilijke om mee te beginnen. Ik heb alvast geen favoriete designer. Ik onthou trouwens ook geen namen. Dit stofje kocht ik als laatste en vind ik wondermooi:
Ik watertand ook bij de nieuwe SoftCactus-stofjes. Maar er is een koopstop ingelast, dus...

Onder welke naaimachine rollen je projectjes vandaan?
Ik werk op een Pfaff, een modelletje van tien jaar terug. Geef foefjes of tierlantijnjes, maar oerdegelijk.
       
Wat zou je ultieme droomjob zijn?
Hmmm... daar ben ik naar op zoek. Een dienstverlenende sector, dat staat vast (ik heb geen greintje commerciële feeling en quota, concurrentie, prestatiedrang en dergelijke zeggen me niets). Alsmaar bijleren, dat is noodzakelijk. Maar geen examens meer, nee, daar heb ik het mee gehad. Een expert zijn. Antwoorden zoeken, antwoorden geven. Hoe complexer, hoe liever.

Wat doe je het liefst in je vrije tijd?
Het allerliefste (maar nog te weinig) ben ik in fijn gezelschap. En de tijd thuis besteed ik vooral aan naaien (in de winter of bij regenweer) en breien (bij mooi weer op een bankje, een terrasje). Niet bijster origineel hé, in dit bloglandschap?

Welk attribuut in je naaidoos zou je niet meer kunnen missen?
Tja, het tornmesje zeker? Wat een gepruts moet het anders zijn om stiksels weer open te krijgen.

Wat is je lievelingskleur?
Blauw, in al zijn tinten.

Wat is je favoriete stoffenwebsite?
Heb ik niet. Ik koop stof nog voornamelijk in een bakstenen winkel. De stof voelen is een belangrijke stap in het koopproces.

Waar hebben jullie leren naaien?
Mijn moeder heeft me leren naaien, ergens te midden van mijn lagere schoolloopbaan. Het precieze moment kan ik me niet herinneren. Ook niet hoe dat ging trouwens. Behalve dat ik geen elektriciteit mocht gebruiken en de naald handmatig moest bewegen. Geen idee wat ik voor het eerst maakte.

Wat ga je tijdens je groot verlof doen?
Niets bijzonders, vrees ik. Een leuke job hebben, zou fijn zijn.
Mijn vakantie situeert zich halfweg juni. Dan gaan we met het koor een weekje naar Dublin voor een internationaal korenfestival. Zalig. Daar zie ik nu eens echt naar uit. Een week onder vriendinnen, veel zingen, nieuwe mensen leren kennen.

Dessert of voorgerecht?
Dat weet ik eigenlijk niet. Ik neem meestal geen van beide. En al zeker geen dessert. Ik wil de smaak van het hoofdgerecht niet kwijtraken. De zoetigheid komt wel op een ander moment van de dag (veel te vaak en veel te veel).

Ben je een ochtend- of een avondmens?
Een ochtendmens. Ik hou van de rust 's morgens vroeg.


Hieronder nog een product van bandwerk, om dit bericht was op te fleuren. De derde Betty, drie keer dezelfde stoffencombinatie. De laatste keer, de allerlaatste keer, voor een tijdje.

patroon: Swoon patterns

lang geleden

Ik ben het bloggen wat kwijt. Het lijkt alsof ik niets meer te vertellen heb. Raar.

Dit dekentje, of beter dit eerste vierde van een dekentje, maakte ik hoofdzakelijk tijdens de lange treinrit naar en van het Zwarte Woud. De blokjes zijn ongeveer op 10x10 cm. Waartoe het zal dienen? Een knuffeldekentje voor in bed? Mijn grootmoeder maakte een dekentje bij de geboorte van elk kleinkind. Na 30 jaar wekelijks wassen, was mijn dekentje meer gat dan deken. Ik kocht er toen een nieuw. Nu misschien een zelfgemaakt? Ach, ik wou gewoon dit eens proberen. Helaas iets minder kleurrijk om de prijs wat te drukken.

Hebben jullie dat ook, jezelf willen omringen met dingen die staan voor geborgenheid, veiligheid, warmte? Ik ken natuurlijk wel meerdere mensen die houden van knuffels en zo, maar toch lijkt het alsof ik dat een graad erger heb. Alsof ik daarin ben blijven steken in mijn kindertijd. Soms schaam ik me daarom.

Vijf hartenvogels kozen voor een internationale vluchtroute. Vier bleven achter in het Zwarte Woud en eentje streek neer op deze beroemde Keulse trappen. Daarmee zijn alle vogels uitgevlogen en wordt het tijd om een nieuw nest te maken.

de anti-piekersjaal

Wat is er fijner dan 's avonds op het terras te zitten, de neus in de bloeiende jasmijn, fijne schaduwen van de blaadjes overal, benen die warm voelen onder de donkergekleurde broek, de zon (!)... en het besef dat alles goedkomt. De rust zou optimaal zijn als er straks geen lastige klus wachtte, maar ja, perfect hoeft het nu ook niet te zijn (al is dat, nog te vaak, wel welkom). Ach, de klus is alleen maar lastig omdat ik er geen zin in heb. Niets moeilijks, dat niet. Straks gewoon beginnen en dan zal het wel meevallen.

De anti-piekersjaal is af sinds gisteren. Ik twijfelde over het model, vooral dan de combinatie model-wolkeuze. Maar de twijfel slinkt en ik koester hem, mijn anti-piekersjaal die me de laatste tien dagen van al te veel piekeren behoedde en die eigenschap hopelijk blijft behouden.

patroon: sonnensegel

Ik zit heel erg achter met het lezen van blogs. En ik kreeg ook nog een award van Anneleen, waardoor ik nog enkele geheimen over mezelf dien te ontsluieren. Ik zal die achterstand inhalen, binnenkort. Eerst komt er nog een tripje naar Duitsland, waar het neefje zijn communie doet.Tweemaal 8,5 uur in de trein zitten is nu niet onmiddellijk mijn favoriete bezigheid, maar met de anti-piekersjaal, een paar boeken en een breiwerk (en wat lekkere zoetigheid) moet dat lukken. Tot later!

regenboogsjaal

Sinds mijn misstap van enkele weken terug heb ik een piekerhoofd. Dat hoofd doet maar door en door en door, om te vatten wat er precies gebeurd is en welk het effect daarvan precies is op anderen. Dat hoofd wil weten of het weer wordt als tevoren. Dat hoofd twijfelt en piekert ook bij elke nieuwe ontmoeting sindsdien. Het hoofd eist aandacht op en vindt lezen of naaien maar stoorzenders. Het kan dan niet goed meer nadenken.

Feit is dat ik dat hoofd niet zijn gang wil laten gaan. Het is zinloos, verspilt energie. Dus ik brei. Gedreven door het kleurverloop van de wol. Gedreven om die schoonheid rond mijn hals te kunnen slaan en daarin dan rust te vinden. Tellen, tellen, tellen. Nergens voor nodig, maar dat is een automatisme wanneer ik brei. Eerst van 1 tot 7. Ondertussen al van 1 tot 133. Tot? Van 1 tot 200? Nog heel wat werk te gaan, maar dat is goed. Het hoeft niet te snel af te zijn.

uiterste houdbaarheidsdatum

De uiterste houdbaarheidsdatum ten huize Janusje wordt precies bereikt. Het begon met twee broeken die het in de wasmachine begaven. (Dat hoop ik althans. Het kan ook zijn dat ik een week rondliep met een gat op mijn bil.) Eén februari was dat, daags na de solden dus. Broeken heb ik niet op overschot, dus er dienden er nieuwe gekocht te worden. De winkeldame leidde me rond in de nieuwe collectie, maar gelukkig bespeurde ik vanuit mijn ooghoek een soldenhoekje. Twee nieuwe broeken. Mooier dan de oude :-).

Dan was er de GSM. Die had al een jaar of zo de niet zo leuke eigenschap om te pas en te onpas het alarm te laten afgaan. 's Nachts natuurlijk, bij voorkeur rond een uur of drie. Maandag liet ook de sms-dienst het afweten. Sms'jes ontvangen kon hij nog wel, alleen bevatten die geen tekst meer. Vrij nutteloos dus. OK, nieuwe GSM. Een goedkope smartphone werd aangeschaft. Mee met de tijd, nietwaar?

Om de kosten te drukken (en eigenlijk vooral voor het plezier), werd een hoesje gefabriceerd. Van ver lijkt het wel wat. Van dicht is te zien dat mijn geduld het liet afweten. Getuige een detailfoto voor de ongelovigen...
Het moet er maar mee door.

O ja, de sandalen werden bovengehaald. Met loslatende zolen, hoe kan het anders? Maar die zullen nog een jaartje moeten wachten op vervanging. Rubberlijm zal wel soelaas brengen.

Nog een heel fijn weekend gewenst!

En dank, dank, dank voor de bemoedigende reacties op mijn vorig bericht! Ik was en ben er zo blij mee!